Johan Fretz (1985) schrijft zelf in zijn laatste column in de Volkskrant: “dit is mijn laatste column op deze plek. De afgelopen anderhalf jaar heb ik met veel plezier en gedrevenheid mijn blik willen geven op politiek en samenleving, maar nu ga ik deze opiniepagina verlaten. De reden is simpel: ik wil de komende tijd wat meer observeren in plaats van poneren. Meer zoeken, minder vinden. Ik ben net 28. Dat lijkt me heel gezond. In deze laatste column licht ik dat toe, blik ik graag even terug en richt ik me ook tot u, de lezer.
De Volkskrant vroeg mij begin 2012 als columnist naar aanleiding van een optreden in een achterafzaaltje, waarin ik me – balancerend op de grens tussen fictie en werkelijkheid – verkiesbaar stelde voor het premierschap van 2025. Een premierschap dat meer een droom was dan een plan, meer een theatrale verbeelding dan een ambitie. Zoals ik hier al eens schreef: ik maak me geen illusies, maar verbeeld me wel van alles. We hebben verhalen nodig. Het ontbreekt nog al eens aan verbeeldingskracht, vooral in de politiek. Dat gebrek kun je vanaf de zijlijn constateren, maar ik wilde er met een eigen vorm graag ook iets tegenover zetten. Binnen die zoektocht was deze column een zeer waardevol instrument.”
